recensie Sluitertijd door Zuur

Sluiterijd – winter

Hoe is het om weer acht te zijn? Els (Simone van Hulst) en Maarten (Bart van Ree) leven zich hartstochtelijk uit in de spelletjes die je als kind doet. In een hilarische scène eten ze stapels koekjes zonder te mogen doorslikken totdat hun wangen bijna knappen. “Doe niet zo raar”, zegt Maarten als Els hem ten afscheid omhelst omdat zij gaat verhuizen; “kom mee, we gaan schatgraven”.

In de sfeervolle straten van het Oude Noorden speelt theatergroep ZUUR de voorstelling Sluitertijd. Een theaterstuk op locatie in twee delen. Het tweede deel wordt in april gespeeld, maar de delen zijn ook los van elkaar te zien.

Het startpunt van Sluitertijd is de muziekkoepel op het Pijnackerplein. Terwijl het publiek zich afvraagt wanneer het gaat beginnen lopen er verschillende mensen op straat, een auto trekt gierend op, een jongen fietst over het plein, er loopt een vrouw met een witte muts naar een van de bankjes rond de koepel, en zo begint langzaam de voorstelling. Vanaf het bankje vertelt Els over de brief die ze onlangs kreeg van haar jeugdvriend Maarten en waarom ze deze plek uit haar verleden weer bezoekt.
De kracht van locatietheater buiten is het decor dat je gratis krijgt aangereikt en waar geluiden, geuren, beelden als natuurlijk om je heen aanwezig zijn. In deze voorstelling is de plek waar het verhaal zich afspeelt ook echt de plek waar we zijn. De buurt ken ik goed, ik woon er zelf ook. Het is daarom een bijzondere gewaarwording om rond te lopen als publiek. Dit keer ben ik geen gewone buurtbewoner maar onderdeel van een theaterstuk.
Els voert het publiek mee door de straten van het Oude Noorden naar haar oude school. Ondertussen vertelt ze wat ze hier onderweg met Maarten beleefde. Ze toont de boom waar hij haar naam in kraste en wekt haar herinneringen aan die tijd tot leven.

Bij de school aangekomen wordt het publiek uitgenodigd op bankjes plaats te nemen om te kijken wat er zich tussen de vrienden in het verleden afspeelde. Daarbij schakelt het personage Els telkens tussen nu en vroeger. Ze roept in haar verbeelding Maarten op die ineens komt aanlopen en haar verleidt tot een potje knikkeren. Aarzelend laat ze zich meevoeren naar toen, ze wordt weer het kind van acht. Tussen de kinderspelletjes door vertelt ze hoe ze elkaar uit het oog zijn verloren en over haar gemis.
Ook het publiek ervaart twee werelden, die van de verbeelding die de spelers oproepen waar je in wordt meegezogen en tegelijkertijd de realiteit van het op een koude februari-avond op een schoolplein midden in een bouwblok zitten. “Kan het wat rustiger”, roept een vrouw ineens van een van de omliggende balkons, als bij een ridderspel Maarten Els luidruchtig bevrijdt uit een kasteelraam. Dan weer hoor je rammelende flesjes als iemand een pilsje uit een krat haalt in een van de huizen aan de overkant. Je bent even het verhaal kwijt. Zo ontstaat een mooie parallel met het verhaal van het stuk: volwassenen die kind spelen, een groep mensen die toeschouwer spelen.

Het grootste deel van het verhaal wordt verteld vanuit de ogen van de kinderen, vooral vanuit de beleving van Els. Als kind had ze wel een vermoeden van de volwassen wereld om zich heen maar begreep er niet veel van. Zo is er sprake van een dikke brief die de moeder van Maarten aan de moeder van Els stuurt en die Els met een plof op de mat hoort vallen. Maar wat er in die brief staat weet zij als kind niet en ook als volwassene geeft zij daarover niets prijs aan het publiek. Dat knaagt een beetje. Wordt dat pas in het tweede deel van Sluitertijd onthuld? In de tekst op de flyer en in de brief van Maarten aan Els die je als toeschouwer via de mail krijgt na je reservering, is er sprake van een mysterie. Dat er zich een drama heeft afgespeeld tussen de jeugdvrienden weet je dus al bij aanvang van de voorstelling. Maar na afloop is het mysterie nog even groot. Dat maakt natuurlijk wel nieuwsgierig naar het tweede deel.

concept en tekst Denise Bontje en Judith Blankenberg | regie Denise Bontje | dramaturgie Judith Blankenberg | spel Simone van Hulst en Bart van Ree | vormgeving Sander Huijzer | productie Cor Kapaan | publiciteit Marieke Bergsma | grafisch ontwerp Huff&Reuter | fotografie Eline Houtkamp | website Bart Roorda

ZUUR
ZUUR is een groep jonge theatermakers in Rotterdam. De voorstellingen die ZUUR maakt, zijn even eigenzinnig als de makers zelf. ZUUR is opgericht in 2003 en is in eerste instantie vooral werkzaam in Utrecht. Na een aantal succesvolle projecten verhuist de groep naar Rotterdam. ZUUR werkt met een vaste kern van theatermakers en productiemedewerkers, maar nodigt ook regelmatig gastmedewerkers uit.
Zie ook: www.zuur.net

Sluitertijd – winter
Speeldata: di 21 t/m za 26 februari (op zaterdag en zondag zowel om 16:00 uur als 19:30 uur)
Op locatie: Muziekkoepel op het Pijnackerplein, Rotterdam
Reserveren via www.zuur.net of sluitertijd.zuur.net

Sluitertijd – lente
Van 3 t/m 8 april