recensie TWOOLS 15 van Scapino Ballet Rotterdam

recensie Twools15 (c Hans Gerritsen)

Dit jaar is het alweer de 15e keer dat Scapino Ballet Rotterdam het einde van het dansseizoen in de Rotterdamse Schouwburg afsluit met het dansfestival TWOOLS; het montagefestival waar je in vijf kwartier van choreografie naar choreografie zapt. Voor deze lustrumeditie zijn een aantal grote namen uit de kast gehaald. Zo heeft Jan Kooijman met vriendin Henna Lee een aantal choreografieën gemaakt op muziek van de bekende DJ Don Diablo. Een gegarandeerd succes zou je zeggen.

Toch valt de openingschoreografie ‘Starlight’, van de hand van Kooijman en vriendin Henna Lee tegen. Gelukkig neemt de avond al snel een wending. Mischa van Leeuwen bewijst met zijn ‘HumanMachinery’ dat hij meer kan dan alleen dansen. Drie dansers bewegen om, over en door elkaar heen als mechanische onderdelen die precies in elkaar passen. Zelfs op de momenten waarop hij alle drie zijn dansers andere bewegingen laat maken, oogt de dans als een samenhangend geheel. Een knappe choreografische prestatie van Van Leeuwen. Geheel anders is I Mean; de choreografie van collega danser Min Li. Hij heeft een danstheaterstuk voor twee personages gemaakt. De ene dansers is een bevelende kenau. Zij zit op een stoel en dwingt danseres Bryndis Brynjolfsdottir tot het voelen en uitbeelden van de dingen die de onsympathieke beveelster door de microfoon schreeuwt. Ongemakkelijk wordt het stuk geen moment. Min Li weet de dunne scheidingslijn tussen grappig en bezwaard voelen perfect in het midden te houden.

recensie TWOOLS 15 (c Hans Gerritsen)

Tijdens TWOOLS kan een choreografie van Ed Wubbe uiteraard niet uitblijven. Speciaal voor deze editie van het dansfestival bracht hij zijn reeds bekende choreografie ‘Nico’, dit maal gedanst door studenten van Codarts, ten tonele. Wubbe’s handtekening is meteen te herkennen in deze choreografie en de jonge Codarts dansers vertolken zijn werk op een indrukwekkende manier. Na het vertrouwde werk van Wubbe is het weer tijd voor een nieuwe verrassing. Dit maal in de vorm van ‘Kha’, een werk van jonge en talentvolle choreograaf Gentian Doda. De muziek en dans sluiten naadloos op elkaar aan en door het schaarse licht en de horizontale dansbewegingen oogt het stuk vaak mysterieus en raadselachtig. Wanneer een schel fluitsignaal klinkt springen de dansers op en gaat de choreografie in een meer verticale bewegingstaal verder. ‘Kha’ is een choreografie die tot de verbeelding spreekt. Er straalt een soort oerkracht uit en de energie die daarbij vrijkomt is intrigerend. Doda bewijst hiermeedat hij niet voor niets wordt gezien als een van de meest veelbelovende opkomende choreografietalenten.

Na de zeer sterke choreografie van Doda is het tijd voor de tweede choreografie van Jan Kooijman en Henna Lee. Ook ‘I am who I am’ is choreografisch gezien niet heel bijzonder. Wel is de chemie op het toneel tussen de twee dansers speciaal om te zien. Daarnaast straalt het plezier in ‘de dans’ er in de korte choreografie vanaf en daar valt ook iets voor te zeggen.

Een stuk waar velen op hebben gewacht is ‘Countless in reversing gear’ van Fang-Yu Shen, de nieuwe huischoreografe van het gezelschap. Al snel wordt duidelijk dat haar bewegingstaal fantastisch past bij de bewegingstaal van het Scapino Ballet. Dit doet ze niet door veilig binnen de lijntjes te blijven. Shen heeft een bijzondere eigen stijl en laat met ‘Countless in revearsing gear’ een geweldige eerste indruk achter.

Na Shen is het nogmaals de beurt aan Ed Wubbe om het publiek te bekoren. Dit doet hij met ‘Nagasaki’, een voorstudie voor de nieuwe thematische voorstelling ‘The Great Bean’. Het is duidelijk dat ‘Nagasaki’ nog een voorstudie is. Het begin van de choreografie oogt nog rommelig, maar gaandeweg komt er orde in de chaos. Het stuk biedt dus zeker perspectieven voor de toekomst, al is er nog wel werk aan de winkel.

Voor ‘The Artist Inside’, de laatste choreografie van de avond, verschijnen Jan Kooijman en Henna Lee nog éénmaal ten tonele om voor de laatste keer hun danskunsten te vertonen op muziek van DJ Don Diablo. Ook dit maal moet men niet te zwaar tillen aan de choreografie, maar zich vooral richten op de chemie tussen de dansers. Een daverend slotapplaus voor alle choreografen en dansers geeft aan dat het publiek zich heeft vermaakt.

Al met al blijkt ook deze vijftiende editie de TWOOLS formule een succes. Waar de grootste publiekstrekker wellicht wat teleurstelt, maakten andere choreografen dit ruimschoots goed. Het gezelschap laat zien dat het met Mischa van Leeuwen en Min Li dansers in huis heeft die meer kunnen dan alleen dansen. Ook de choreografie van Fang-Yu Shen beloofd voor het gezelschap veel goeds voor de toekomst. TWOOLS 15 is een voorstelling waar je als dansliefhebber gegarandeerd door wordt geraakt. Is het niet door de ene choreografie, dan is het wel door de andere. Een mooie afsluiting van het dansseizoen en een mooi begin voor veel nieuw talent.

TWOOLS15, gezien op 5 juni in de Rotterdamse Schouwburg.

Email dit artikel naar een vriend Email dit artikel naar een vriend

About Alysia van Dijk