Name: Katinka

Posts by Katinka Buters:

recensie TWOOLS 14 door Scapino Ballet

juni 7th, 2012



Het jaarlijkse feestje van Scapino, ‘Twools 14′, manifesteerde zich zeker in de vorm van een achtbaan. Tien korte voorstellingen in anderhalf uur stormen door de zaal. Het enthousiaste publiek werd getrakteerd op stukken van acht choreografen, zowel dansers die sinds een tijdje ook choreograferen zijn tot oude rotten in het vak Ed Wubbe (artistiek leider Scapino) en het Rotterdamse duo Voortman en de Jonge, die vooral furore maakten met hun voorstellingen op spitzen.
Special guest was ex Scapino danser Jan Kooijman, nu bekend als tv-acteur (GTST, SYTYCD) die in zijn kielzog zowel breakdancer Juvat Westendorp als de rockband King Jack binnenhaalde. Deze band met haar aanstekelijke jaren ’70 rock brak door na een optreden bij DWDD, en speelde bij vier dansstukken deze avond.



De voorstelling wordt ingezet en geëindigd met het driedelige ‘Say cheese to the mob’ van Ed Wubbe, op muziek van King Jack.
Vooral deel twee begint met een mooi, pakkend duet op de voorgrond. Maya Roest en Mischa van Leeuwen vormen een sterk duo en trekken vanzelf de aandacht naar zich toe met hun overtuigende aanwezigheid. Hun bewegingsidioom klopt met de ruigheid van de muziek: “Every day you were never around” met een stuwende bas eronder. Toch is er ruimte voor stilstand en aandacht in spannende vloeiende bewegingen.

Mannen in pak met vervaarlijk rondzwierende katapulten paraderen over het toneel. De dansers maken wonderlijke steeds ‘aan elkaar plukkende’ dansbewegingen die een vanzelfsprekende leidraad vormen in het stuk. De vallende en scharende bewegingen van Sherida Lie in het duet aan het slot zijn spannend en ontroerend tegelijk.
Voordat we zover zijn is echter een bonte parade aan choreografieën gepasseerd, ieder met een eigen idioom, waarin de dansers schijnbaar moeiteloos schakelen. Onder andere ‘Mind the Gap’ van de Portugese Pedro Goucho Gomes. Vanuit een kaal toneelbeeld met drie lijzige lange mannen in de schaduw, bouwt hij vloeiend op naar een originele choreografie waarin schoenen schijnbaar het leitmotiv vormen. Halverwege vallen deze ineens uit de lucht. De mannen wentelen zich om elkaar, de schoenen in de hand, in de mond. Je wordt gevangen in het beeld van het spel; er beweegt een danser behoedzaam zitliggend achteruit met een bergje schoenen op zijn buik, er mag er niet één vallen.



Verrassend was Loic Perela, zowel danser als choreograaf bij Scapino. In ‘Par la main’ lopen vijf witte schimmen zwijgend zachtjes op de plaats en bieden daarbij zicht op hun prachtige danseressenbenen, de vloeiend manoeuvrerende gewrichten uitgelicht. Dit gaat over in een prachtig rennen. Soms dwaalt een danseres af uit de groep, een ledemaat doet even wat anders, niet vaak. Het eindigt in een zucht, met slechts hun hoorbare adem na deze fascinerende, schijnbaar simpele inspanning.

Met ‘All the things we don’t know’ wil Jan Kooiman een verhaal vertellen, iets dat iedereen begrijpt. Daarin is hij geslaagd met een combinatie van film, muziek en dans. Filmbeelden in split screen tonen twee gelukkige gezichten in bed, een man en een vrouw die we even eerder op het toneel zagen dansen. De jonge hondenband King Jack wordt geïntroduceerd door een bas solo, die het hele stuk leidend blijft. De theatrale heftigheid in muziek en dans kloppen met elkaar. De man en de vrouw uit de film doen een innig duet, totdat zij wegrent uit zijn armen. Naar een ander. De feel good movie is gebroken, een driehoeksverhouding geboren. De gespletenheid zal voor velen een herkenbaar thema zijn en daarmee is het verhaal duidelijk en aanstekelijk verteld.

Maria Voortman en Roberto de Jonge tonen in ‘Laat me met mij meegaan’ een klein wijffie, ze komt gebogen op het toneel en torst een enorm hoofddeksel. Op de muziek van Turkse klanken ontpopt ze zich tot een lange, lenige vlinder. Haar lichaam lijkt geleid te worden door haar romp, haar ranke lijf in witte bh en lange broek. In deze solo weet Bryndis Brynjolfsdottir vrijwel constant te boeien, doordat je schijnbaar niet weet ‘waar de beweging vandaan komt’. Het is een vloeiend geheel, dat je echter niet aan ziet komen.



‘Find me please’ van de Chinese Min Li vormt een knap geschakelde dansmonoloog over Facebook. “I opened my Facebook. Oh, Whitney passed away, I was shocked. Then I forgot, I was poked-poked-poked! He looked kind-a-cute. Turned out the motherfucker had a boyfriend.”

Op de achtergrond de twee danseressen, de één manipuleert de ander als een pop, beweegt haar mond. Terwijl ze praat, wordt de danseres omhoog gehouden als een kind dat onderweg moet plassen in het gras. Om beurten grijpen ze de aandacht, op Facebook, op het toneel. Tot slot grijpt een danseres de microfoon als de ander compleet ligt ingerold door het microfoonsnoer: ”Please add me on Facebook”.
Ik zou het zeker doen, om op de hoogte te blijven van dit gewaagde maar geslaagde concept waarmee Scapino ook nu weer succesvol haar nek uitsteekt en jonge choreografen een Schouwburg podium biedt.

‘Twools 14′ is in de Rotterdamse Schouwburg te zien vanaf 4 t/m 7 juni.
Kijk voor meer informatie op: www.rotterdamseschouwburg.nl

Reageren uitgeschakeld

recensie Pretty Perfect door Dansateliers / Conny Janssen Danst

mei 23rd, 2012



‘Pretty Perfet’ fascinerende uitputtingsslag.

‘Pretty Perfect’ gaat over het streven om dingen goed te doen. Over hoe je daarmee in de fout kan gaan. Over moe worden en niet meer aan verwachtingen kunnen voldoen. Het gaat over het moment dat het masker valt. Zes mensen staren je aan. Het publiek zit in de zaal op de grond waar normaal de stoelen van de eerste rang staan. Het duurt.

Dan start er één met bewegen, als een poppetje dat op het dashboard van een auto staat, Het gewiebel steekt de anderen aan en ontwikkelt zich al snel tot energieke sprongen. De dansers bouncen op en neer, en verspreiden zich voor- en achterwaarts op het dansvlak van rode en blauwe tegels. Van sprong naar sprong, van figuur naar figuur, in monomaan tempo.

Wat lijkt op een spelletje, ontwikkelt zich tot een bloedserieuze choreografie met hoog tempo. Je voelt dat het niet fout mag gaan. Voor, achter, zij, één-twee-drie-wissel, het gaat maar door. En door. Tot in perfectie. De dansers huppelen en dansen hun figuren tot ze erbij neervallen. In eindeloos uptempo. Het stampwerk bevindt zich in het hoofd en in de benen.



Dan stopt de dans en het publiek barst uit in luid applaus. Maar nee, door gaat het weer. De sprongen verplaatsen zich zijwaarts. En nog steeds gaat het niet fout. Ofschoon `Pretty Perfect’ in deze speciale DANSnacht uitvoering slechts 10 minuten duurt, weet het te fascineren: het roept een geweldige spanning op. Het doet denken aan de uitputtingsslag van de vroegere marathonvoorstellingen van Jan Fabre.
Voor het eerst zwelt nu de muziek aan en dimt de bewegingen van de dansers: ‘Private Dancer’ van Tina Turner: “I’m a dancer for money en I’ll do what you want me to do”. Het knalt erin en zet alles op z’n plek. Langzaam versterft en verkleint de beweging. Het publiek of de klant zo je wilt, verbijsterd en uitgeput achterlatend.

‘Pretty Perfect’ door Dansateliers / Conny Janssen Danst. Choreografie: Jan Martens.
Gezien: `Dansnacht’ Rotterdamse Schouwburg. Grote Zaal. 12 mei 2012.

www.dansateliers.nl
www.connyjanssendanst.nl

1 Comment "

recensie Male Version door Dansateliers / Conny Janssen Danst

mei 13th, 2012



Zoektocht naar het fysieke beeld van de man.

‘Male Version’ is twee en half jaar geleden gemaakt en reist nu de wereld rond. Choreografe Liat Waysbort vertelt in haar inleiding dat ze eigenlijk een beetje uit de voorstelling gegroeid is, maar van tijd tot tijd haar compositie weer begroet en kijkt wat er van haar kind geworden is op zijn reizen. “Life meets dance” zoals zij het zelf treffend noemt.

Hard rock klinkt en hard licht straalt uit TL-bakken. De mannen staan stil, als in een tableau vivant. Als ze gaan bewegen kruipen ze op hun knieën, lopen in afgemeten pasjes of ze ‘freaken uit’ in tienerkamerbewegingen. Energieke bewegingen: zijn die typisch mannelijk?

De dansers zijn gekleed in respectievelijk een blauw en een paars overhemd. De blauwe en de paarse spelen, door de verschillende tempi en houdingen, een tegenstrijdig spelletje. In contrast met de zwoele muziek van “Everybody loves somebody” maken ze onbeholpen bewegingen en flitsen in dansant duet ineens weg.

Waysbort komt als choreograaf voort uit Dansateliers, dat in samenwerking met Conny Janssen Danst onder de naam ‘Brand New’ fungeert als experimentele broedplaats voor aankomend talent. ‘Male Version’ was ‘Brand New#1′. Dit jaar is Waysbort moeder geworden en heeft ze twee nieuwe dansprojecten op stapel staan. Te voorzien valt dat verbondenheid daarin een belangrijke rol zal spelen.



In `Male Version’ kijkt zij naar de man in de populaire cultuur. De tragische elementen in het leven en de dood van ‘The King’ brachten haar ertoe ons, het publiek, uit te dagen kritisch te kijken naar de manier waarop ‘de man’ verbeeld wordt. Samen met twee dansers neemt ze de bewegingen en mannelijkheid van iconen uit de rock ‘n’ roll op de korrel.

De muziek zwelt aan en de mannen harken zich erdoorheen. In de stilte erna laten ze zich zien als de dansers die ze toch zijn. Het duet loopt nu soepel, in vloeiende gebaren met nadruk op het lichaam.

Het bevrijdende slot wordt gevormd door de lachsalvo’s in Elvis’ special version van “Are you lonesome tonight” waarin ze dansen tegen de muziek in met komische, soms harkerige houterige bewegingen.
De mannen, kennen we ze nu? Het is inderdaad een zoektocht naar het fysieke beeld van de man in de dans. Vloeiend en harkerig: net zo divers als in het echt.

Choreografie: Liat Waysbort dansers: Maarten Hunink, Martijn Kappers
Gezien Dansnacht Rotterdamse Schouwburg 12 mei.

‘Male Version’ is nog te zien van 1 tot 3 juni 2012 op het festival Rencontres Choregraphigue in Frankrijk.
Liat Waysborts nieuwe Dansateliersproductie ‘Whats Left’ is van 28 november tot 1 december 2012 in De Gouvernestraat Rotterdam te zien.
www.dansateliers.nl

Reageren uitgeschakeld