Philip Seymour Hoffman: 1967-2014

Philip Seymour Hoffman: 1967-2014

Zondag is acteur Philip Seymour Hofman dood in zijn appartement gevonden. Vrienden waren gaan kijken omdat hij zijn drie kinderen niet op tijd had opgehaald. Volgens de New York Post had hij nog een naald in zijn arm en lagen er zakjes heroïne in het appartement. Hij was 46 jaar oud. Hij was vader van een zoon van bijna elf en van twee dochters van zeven en vijf jaar oud.

Bij dit soort gelegenheden worden vaak de zelfde soort woorden gebruikt, een groot verlies, een groot acteur. Hier zijn die woorden te obligaat. Philip Seymour Hoffman was een man die je op straat makkelijk voorbij zou kunnen lopen zonder hem te herkennen. Hij had geen opvallend uiterlijk. In een tijd waarin ´looks´- bijvoorbeeld Face-Book, maar waar niet- ontzaggelijk belangrijk zijn, leken de meeste gewone passanten drie keer zo veel sterrenuitstraling te hebben als hij. Een bleek, volvet type, geen glamour ook niet op de loper van de Oscar uitreiking, de Oscar die hij kreeg in 2006 voor zijn geweldige titelrolvertolking in de film over de excentrieke schrijver Truman Capote. De film heette ‘Capote’. Het was zo’n typische Hoffman vertolking waarin de acteur verdwijnt en alleen het personage overblijft. Daar is meer dan training en acteursinstinct voor nodig maar ook scherpe intelligentie en drive die dat talent kan en wil combineren om er in de hele setting van een film het maximale uit te halen.

Hij was buiten het toneel en de filmset misschien uiterlijk wel de vlees geworden gewoonheid, hij gaf de films waar hij in speelde extra kwaliteit. Niet alleen vanwege zijn naam en het onmiskenbare plezier van herkenning dat er is bij het zien van bekende acteurs en actrices maar vooral ook door zijn meesterlijke metamorfose en interpretatie van de persoon die hij vertolkte.

Philip Seymour Hoffman: 1967-2014

Hij zag er net als bijvoorbeeld Alec Guinness, waar hij wel mee vergeleken is, gewoontjes uit, hij veranderde totaal in zijn personage en veranderende daarmee in positieve zin de films waar hij in speelde. Natuurlijk in ‘Capote’ , maar ook als Gust Avrakotos in ‘Charlie Wilson’s War’ (2007) , de harde, geslepen CIA agent die een senator uit Texas de weg wijst naar Afghanistan, of als de liefdevolle verpleger Phil Parma in ‘Magnolia’ (1999) van Paul Thomas Anderson en de recente Andersonfilm, ‘The Master’.

Hij speelde in zowel Arthouse als Mainstream films, was schurk in ‘Mission Impossible III’ en in de eerste ‘Hunger Games’ film en schitterde als violist in ‘A Late Quartet’. Hij hield van toneel evenzeer als van film. Hij regisseerde meer dan een dozijn toneelstukken off-Broadway en speelde zelf in de grote Broadway theaters. Twee jaar geleden nog was hij daar Willie Lohman in weer een nieuwe uitvoering van ‘Artur Miller’s beroemde ‘Dood van een handelsreiziger’. Het moet een geweldig plezier geweest zijn hem in die rol te zien. In 2001 speelde hij Konstantin in ‘De Meeuw’ van Tsjechov en ertussen in een tiental andere stukken en films.

En had een drank- en, zo als we nu dus weten, heroïneprobleem. Het was een acteur die een voorstelling op zijn kop kon zetten, binnen en buiten het theater, meesterlijk en subtiel. Er het werd tot nu toe alleen maar beter. Een acteur die zesenveertig was en nog makkelijk als er niet een ongeluk gebeurd was, twintig, dertig, wie weet hoe lang nog had kunnen spelen en beter was geworden, terwijl hij nu al bij de grootste acteurs hoorde en in vrijwel ieders toplijstje voorkwam.

Beroemd als hij was, viel hij op straat niet op. Maar in de buurt waar hij woonde, Greenwich Village, downtown New York, kende iedereen hem wel zo’n beetje. Hij zal er gemist worden, net als op het toneel en voor de camera.

Email dit artikel naar een vriend Email dit artikel naar een vriend

About Ronald Glasbergen