Lorenzo in ‘Io e te’ van Bernardo Bertolucci (1940) en Christina in de debuutfilm -Tiger genomineerd- van de Braziliaan Marcelo Lordello (1981), hebben wel iets van elkaar weg. Hun helden komen uit een welgesteld milieu, zijn puber, intelligent en alleen. Maar de setting, de situatie waarin ze terechtkomen en hoe ze daarin verzeilen, is compleet verschillend, evenals de wijze waarop hun verhaal verteld wordt. In ‘Io e te’ (‘Ik en Jij’) de nieuwste film van Bertolucci (‘Il Conformista’,‘Last Tango in Paris’) duikt de jonge puber Lorenzo (Jacopo Olmo Antinori), terwijl hij doet of hij met school op skivakantie is, letterlijk onder. Hij verschuilt zich met een pakket levensmiddelen, een terrarium en zijn digitale hardware, in de kelder onder zijn huis. Hij doet het, dat is van het begin af aan duidelijk, om aan de wereld te ontkomen.
Aan de wereld van de volwassenen, aan zijn moeder, aan de psycholoog die hem behandelt en aan zijn leraren en medescholieren. Het plan werkt en hij weet zich te verbergen maar er meldt zich een indringster in de vorm van zijn aan het burgerlijk bestaan weinig aangepaste oudere halfzus (Tea Falco), die elders woont en een oud sieraad in de kelder komt ophalen. Er ontwikkelt zich iets in de kelder, iets romantisch en puberaal dieps. Goed gecast en gespeeld? Ja, maar mede door de nogal gedateerde muziek voelen de film en het onderliggende scenario naar een verhaal van gelauwerd (premio Strega) auteur Niccolò Ammaniti wat kortademig aan.
