Het speelfilm debuut en eveneens Tiger genomineerd Oostenrijkse ‘Soldate Jeannette’ lijkt te beginnen als een pretentieuze draak uit het voormalig Keizerrijk maar rekent al snel af met dat schrikbeeld. Fanni, de Jane uit de titel, bezoekt in het begin een dure hypergestileerde modewinkel koopt kleding, luncht met een dame uit gelijke overgestileerde kringen en gesprek gaat over geld. Waar de tweehonderdduizend gebleven is die Fanni een jaar geleden van de stichting gekregen. Fanni pareert militant door er nog zeshonderdduizend bij te vragen. Die krijgt ze niet maar de eer is gered. Kort daarop wordt de financieel grote voet levende middelbare dame buiten haar woning gesloten omdat ze de huur al drie jaar niet betaald heeft. Ze is niet uit het veld te slaan, pikt in een dure cocktailbar een dure heer op, belandt bij hem in bed, steelt zijn pasjes en neemt de volgende dag een groot bedrag bij de bank op. De film laat in het midden of het de tweehonderdduizend zijn of iets anders.
De trein betaalt ze niet door de conducteur te intimideren en een dure auto neemt ze mee voor een proefrit, voorgoed. Ze verdwijnt in de bergen met een tent en een rugzak, verbrandt haar geld en is, zo lijkt het, van plan afscheid te nemen van alles. Dan breekt onverwacht voor haar een nieuw leven aan.
Oostenrijk heeft dat Keizerrijk van voor 1918 nooit helemaal van zich afgeschud van Musil tot Nitsch en Bernard. Dat zijn de goede voorbeelden maar ook veel pretentie. De muziek bij de film is nog steeds Oostenrijks gestileerd en er is een scene in een donker bos in het midden van de film die als scharnier moet dienen maar onverwacht hulpeloos aandoet maar voor de rest is de film veel boeiender dan de eerste scene doet vrezen. En voor soldaat Fanni ga je gaandeweg toch wat sympathie opvatten.
