Keerpunten van levens in film.`It felt like love’ is de Tiger genomineerde debuutfilm van de Amerikaanse Eliza Hittman. De coming of age film wordt formeel gekenmerkt door heldere beelden en uitsneden. Die helderheid vindt zijn inhoudelijke evenknie in het knappe psychologische portret van de hoofdpersoon, het 13 jarig schoolmeisje Leila. De film is vrijwel geheel, met relatief veel close ups, vanuit haar point of view verteld.
Leila ziet haar boezemvriendin volop uitgaan met vriendjes, terwijl de biologische of sociale klok van Leila nog niet zover is. Wel ontstaat door het volwassenen imiterende puberliefdesleven van haar vriendin bij Leila ook het verlangen om vriendjes en seks te hebben. De film laat in het midden of het gemis van vriendin of moeder, of het voorbeeld, of die beroemde hormonale klok de aanleiding is. Het gaat de film om de uitkomst. Die is dat Leila doet wat onzekere pubers vaker doen, ze praat na wat ze van anderen hoort.
De ironie daarvan is natuurlijk dat daar evenveel napraten en flink doen bij zit als bij haarzelf. Zoiets zou gemakkelijk fout af kunnen lopen en daar zijn mogelijkheden genoeg voor, bijvoorbeeld als Leila op eigen houtje en initiatief contacten aanknoopt met een groepje aanzienlijk oudere jongens die stevig aan drank en softdrugs zijn. Maar het script van deze debuutfilm concentreert zich niet op wat de buitenwereld, de anderen, Leila aan zouden kunnen doen, maar op hoe Leila langzaam met haar eigen onrust leert te leven.
De film oordeelt niet, boeit wel en langzamerhand beginnen we bewondering te voelen voor de dertien of veertienjarige Leila die zich in lastige wereld ingeklemd tussen enerzijds de verschillen van generaties en anderzijds de perikelen die ze zich zelf aandoet staande houdt. Wie dat zo kan vertellen, heeft talent. Een aanrader, ook voor wie zelf een heel ander soort kinderen heeft.
