Tiger Award kandidaten zijn naar herkomst en aard zeer verschillend. Het enige wat ze gemeen hoeven te hebben is dat ze eerste of tweede speelfilms van de maker zijn. De Mexicaan Sebastián Hofmann (1980) geeft in zijn debuutfilm Halley een ontluisterend beeld van menselijk verval. Het is film die soms aan Carlos Reygades doet denken. De film toont in zeer plastische uitsneden , details worden de kijker niet bespaard, van de ondergang van het lichaam van nachtwaker Beto. Dat verval wordt kracht bijgezet door de setting. Beto is bewaker bij een sportschool, een plek waar mensen voortdurend bezig zijn met hun fysieke conditie, om vetzucht tegen te gaan of als ultieme esthetische act zoals bij bodybuilders. Als Beto in zijn appartement komt, wordt duidelijk hoezeer zijn lichaam in verval is. Als hij zich uitkleed om zijn wonden te verzorgen blijven stukken huid aan zijn kleding kleven. Met een pincet verwijdert hij maden. Beto kan zichzelf nog alleen met een infuus voeden. Het wordt erger. Geen film om een festival mee te openen. Beto lijdt aan wat met medische metafoor een auto-immuunziekte lijkt. Ondanks dat vindt hij in zijn omgeving wat sprankjes mededogen. Zijn werkgeefster neemt hem als afscheid mee uit eten, een werknemer van een mortuarium waar hij voor dood wordt binnengebracht maakt, biedt hem in het mortuarium een warme maaltijd aan. Het mag niet baten van de lichamelijke ellende van het sterven van Beto wordt ons weinig bespaard. Een prediker in een door Beto bezochte revivalkerk tracht troost te bieden: ‘We zijn geboren om te lijden, maar ons geloof maakt dat lijden glorieus’. Uit alles blijkt echter dat er niets glorieus is aan Beto’s lijden. De filmmaker kiest in zijn titel voor de beeldspraak van een komeet, een ijsklomp zwervend in een leeg heelal. De uiteindelijke verlossing van de hoofdfiguur komt als prachtig verfilmd steenkoud landschap.
