Op 4 november 1979 wordt door een woedende menigte de Amerikaanse Ambassade in Teheran bezet. Zes diplomaten weten te ontkomen naar andere buitenlandse ambassades. Hun leven is gevaar. Is het mogelijk hen te redden uit de gekte van de Iraanse revolutie? Het verhaal is echt gebeurd en is het thema van de film ‘Argo’ van Ben Affleck, die deze week in Nederland in première is gegaan.
Ayatollah Khomeini, opperste leider van de religieuze revolutie in Iran, beschrijft Amerika als de grote Satan. De haat tegen Amerika en zijn inwoners is groot. 52 Amerikanen worden verhoord, rondgeparadeerd en onderworpen aan schijnexecuties aan het begin van wat een gijzeling van 444 dagen zal worden. Zes ambassademedewerkers weten te ontkomen en verschuilen zich in buitenlandse ambassades. In een land waar wantrouwen en woede tegen Engels sprekende buitenlanders op een hoogtepunt zijn, is het een kwestie van tijd voor de zes ontdekt zullen worden. De CIA vraagt hun top ‘exfiltratie’ specialist, Tony Mendez (Ben Affleck), om de zes zo snel mogelijk het land uit te smokkelen. Elk plan is levensgevaarlijk en praktisch onhaalbaar. Goede opties bestaan niet. CIA agent Mendez komt op de proppen met een in deze context uitzinnig plan: de zes dienen zich voor te doen als een filmcrew die voorbereidingen treft voor het maken van een science fiction film.
Samen met Hollywood grimeur en Oscar winnaar Chambers (John Goodman) bereidt Mendez de fake film voor. De voorbereidingen, het scenario, de productie moet echt zijn, ook met de middelen van 1979 kunnen de Iraanse autoriteiten alles checken.
Argo is Affleck’s derde speelfilm als regisseur. Hiervoor regisseerde hij The Town (2010 , Baby Gone (2007) en onder meer een korte film die vanwege de titel de aandacht trekt: I Killed My Lesbian Wife, Hung Her on a Meat Hook, and Now I Have a Three-Picture Deal at Disney (1993). Hij speelt zelf ook de hoofdrol. De cast is goed, net als de sfeertekening.
Het is het type verhaal waar Hollywood gek op is, het mag de draak steken met zichzelf, maar laat zien waar het in moeilijke tijden toe in staat is. Het verhaal, je kan het een gedramatiseerde documentaire noemen wordt effectief en niet zonder zelfkritiek vertelt. Er wordt getoond en sommige zaken zijn realistisch zoals de `filmploeg‘ die midden in een menigte fanatieke demonstranten terecht komt.
Hollywood kan het soms niet laten. Zo werd ’Argo’ ondanks een vaardig scenario waar alle tricks of the trade van het five act screenplay werden toegepast, een melodrama over dapperheid.
9 november 2012
