Een explosie aan intense emoties en bizarre taferelen.
Is het rauwe dansgezelschap T.r.a.s.h. een geheel andere weg ingeslagen? Grote kans dat deze gedachte een klein moment door het hoofd schiet wanneer een mooie vrouw in een lange, nette jurk de dansvloer betreedt. Niets blijkt minder waar. Al snel neemt dit kleine moment een onverwachte wending. De vrouw in de jurk (danseres Oona Doherty) werpt zich ruw ter aarde en vanaf dat moment komen ogen en oren tekort om de dansers, allen even energiek, krachtig en onuitputtelijk, bij te houden in hun sprongen en atletische bewegingen.
In Einbahnstrasse wordt het publiek door de vijf dansers meegenomen in een zoektocht naar grip. Verzonnen rituelen, brute daden en onvermijdelijke beslissingen nodigen hiertoe uit. Vertaalt in de choreografie uiten deze elementen zich in rauwe bewegingen, onverwachte wendingen en bizarre taferelen. Een danseres schommelt letterlijk op het been van een danser. Een moment later wordt er met haar gegooid alsof het de normaalste zaak van de wereld is. IJselijke kreten worden geslaakt en komen, in combinatie met de dans, een voor een keihard binnen. Dat taal geen barrière hoeft te zijn, komt in deze voorstelling duidelijk naar voren. Ondanks dat een groot deel van de gesproken tekst onverstaanbaar is, laten de performers door de emotie die zij er in leggen onmiskenbaar voelen wat wordt bedoeld.
Gedurende de voorstelling gebeurt er van alles. Choreografe Kristel van Issum heeft wanorde op het toneel weten te creëren zonder er een ‘rommeltje’ van te maken. Voor het decor heeft Paul van Weert een hoog opgetrokken grijze muur gecreëerd. De muur dient als terugtrekbasis voor de dansers, maar wordt ook beklommen en besprongen. In een opening van de muur staan de muzikanten. Bassist Jurriaan Dekker, gitarist Aart Strootman en violist Walter de Kok brengen, door Arthur van der Kuip gecomponeerde, opzwepende elektronische melodieën ten gehore die op gepaste momenten met stiltes worden afgewisseld.
Wanneer de dansers na een uitputtingsslag een voor een uitgeteld op de grond lijken neer te zakken, slaakt een van hen een diepe zucht om vervolgens, met goed gespeelde tegenzin, weer op te staan. Wat daarop volgt is opnieuw een achtbaan aan sprongen, een mix van verschillende dansstijlen en acrobatische bewegingen. Uit een scène waarin de dansers zichzelf uit wanhoop tegen het decor smijten, blijkt dat Einbahnstrasse een echte tragikomische voorstelling is.
Einbahnstrasse is een intense voorstelling met een bitterzoet sausje. Een voorstelling met een T.r.a.s.h. handtekening, maar dan wel op een vernieuwende manier!
Gezien: 30 november ’12 in de Rotterdamse Schouwburg. Nog te zien in het land t/m 20 november en daarna nog in Parijs. Zie www.trashweb.nl
