recensie Songs at the end of the world door Wunderbaum en Touki Delphine

Songs at the end of the world door Wunderbaum en Touki Delphine Motel Mozaïque (c Berbera)

Reflectie in de sneeuw. Een warme voorstelling over een koude wereld. In Songs at the end of the world komen Wunderbaum en Touki Delphine – 6 jaar na Lost Chord Radio – voor een tweede keer samen om ons mee te nemen in een theaterconcert. Op Antarctica. Hoewel het ook ergens anders had kunnen zijn. Hawaii bijvoorbeeld. Dat laat een lichtkrant weten voordat de spelers opkomen. Die lichtkrant is een commentator die ons inleidt in het verhaal en korte info geeft over wat en wie we zien. Zo komen we te weten dat de spelers 32 jaar zijn – een paar wat jonger, of ouder. Dat het warm is om in dikke jassen te spelen en dat een van hen overweegt een auto te kopen. Beetje melig, maar het zet de toon.

Het lijkt erop dat we te gast zijn bij een Antarctische onderzoekunit waar verschillende mensen zich thuis voelen in niemandsland. De witte sneeuw zet aan tot onderzoekende reflectie. Stuk voor stuk vertellen de acteurs verhalen die dicht bij henzelf lijken te liggen (of autobiografisch zijn) over een significant moment uit hun jeugd. Misschien hebben ze het allemaal wel over het breekmoment van je eigen weg te gaan. En verder dan Antarctica kun je niet. Wegzwemmen van je ouders, toelating doen op de toneelschool (als Blauwbilgorgel), je eerste vriendje zoenen, uit het wereldbeeld van de schooljuf breken door vast te houden aan je opvatting dat wit ook een kleur is, je lievelingskleur zelfs.

In een wit toneelbeeld met een statisch ijzig achterdoek komen al deze verhalen met minimale middelen tot leven. Overtuigend worden ze gebracht door bijna alle spelers. Minstens zo belangrijk is de muziek die gemaakt wordt. Belangrijker misschien wel. Van windfluisteren tot dance. Zeer aanstekelijk. Zeer sferisch ook. En iedereen lijkt alle instrumenten te kunnen bespelen en ook nog te kunnen zingen. Het zijn wonderkinderen.
In een schitterend toneelbeeld gaan we ook samen de diepzee in met lichtgevende amoebes, en kwallen die met transparante plastic zakken tot leven worden geblazen. Een prachtige vondst die ook nog eens aan de plastic soep in de oceaan doet denken. Het is de mooiste scène uit de show. De ontroerendste is het prachtige lied waarin gezocht wordt naar Johny. De inventiefste: een radiogestuurde helikopter die letterlijk de vierde wand doorbreekt. Het is een heerlijk onderdompelen in stuwende en goed uitgevoerde muziek. Het ritme klopt, de hele voorstelling blijft prettig meanderen tussen tekst en muziek en houdt de aandacht vast. Een echt concert.

Songs at the end of the world door Wunderbaum en Touki Delphine (c Berbera van den Hoek)

Toch knaagt de vraag naar de drijfveer van de show. Waarom deze anekdotes? Jeugdsentiment op je 32ste? Volgens de aankondiging wil het gezelschap via de grootst mogelijke omweg naar de kern van het leven reiken. Daarvoor zijn voor mij de verhalen te lichtvoetig. Daar kunnen parabels zoals over Happy Feet of de toegiftsong over het toch, na omzwervingen, in de voetsporen treden van je familiegeschiedenis niets aan veranderen.

Van en met Walter Bart, David Corel, Wine Dierickx, Rik Elstgeest, Matijs Jansen, Bo Koek, John van Oostrum, Marleen Scholten | Dramaturgie Willem de Wolf | Vormgeving Maarten van Otterdijk | Kostuums Rebekka Wörmann i.s.m. Roos Smith | Productie Wunderbaum en Veenfabriek / Touki Delphine | Coproductie Rotterdamse Schouwburg en Theaterfestival Boulevard ‘s-Hertogenbosch

De CD van Songs is voor minder dan 10 euro te bestellen op www.wunderbaum.nl Tijdens Motel Mozaique is een compilatie van de liedjes nog te zien op het dak van de Hofbogen:
20 april 2012 Perron Mozaique 16:30-17:00 en 17:30-18:00

Email dit artikel naar een vriend Email dit artikel naar een vriend

About Margo de Poel