Posts by Eveline de Bruin:

Recensie ‘Vessel’ (Connor Schumacher en Joris van Oosterwijk)

maart 18th, 2013



Gezien: donderdag 14 maart
Plaats: Rotterdamse Schouwburg

In een onverduisterde Krijn Boon studio – de zaal waarin De Rotterdamse Schouwburg deze avond gelegenheid biedt aan jong talent zich te laten zien – is het aanvankelijk een slome start. Je vraagt je onwillekeurig af of de performance eigenlijk al begonnen is. De TL verlichting is nog aan en er schuifelt een jonge man in een groen houthakkersshirt over een rommelige vloer, omgeven door lege vazen van allerlei formaat. Hij bouwt in alle rust een torentje van stenen waarin hij een staafje wierook aansteekt en tergend langzaam schikt hij wat bloemen in een vaas. Vervolgens sleept hij over de vloer met een groen kleedje. Juist op het moment dat je denkt: ‘Nou wordt dit nog wat?’ klinkt er een oproep tot gebed die ons meevoert naar het midden van een onmiskenbaar Amerikaanse religieuze sekte. Op de eerste rij staat er vanuit het publiek een man op. Hij beweegt eerst rustig, maar al snel lijkt hij geheel in trance te raken en met steeds hokkeriger en stoteriger bewegingen gaat hij totaal op in het moment. Als de opzwepende klanken van het gebed stilvallen, stort de eenzame danser uitgeput ter aarde. Zijn vriend, de man in het groene houthakkersshirt, helpt hem overeind. Even is daar de illusie van de troost van vriendschap, omgeven door heuse golven van rook uit een dampende machine die – als teken van verbondenheid – ook over ons, het publiek, heen gaan.

Er wordt een tunnel van laserlicht opgetrokken waarbinnen veiligheid en vriendschap even lijken te kunnen bestaan, met God op de achtergrond die het geheel nog eens overziet als een goede vader. Aan dit gevoel komt abrupt een einde wanneer de danser door zijn vriend wordt ‘verraden’ ; deze schuift hem een metershoge zilverkleurige cilinder over het lichaam waarmee onze danser blind over de vloer waggelt, als een rondslingerend projectiel. Even tracht hij nog dapper mee te zingen met het weer aanzwellende gebed, maar wanneer de microfoon van onder de enorme trechter uit zijn handen valt, is hij veroordeeld tot absolute eenzaamheid. Pas wanneer zijn ‘vriend’ hem vele minuten later weer bevrijdt uit zijn cocon, kan hij weer zien. Hij is versuft en oogt mat. Om toch een laatste daad te stellen, besluit hij Kunstenaar te worden. Als God hem niet kan redden en het gevoel van verbondenheid met de medemens slechts bij oncontroleerbare vlagen kan bestaan, rest hem alleen nog de Kunst. Wij zijn er getuige van hoe de uitgebluste en futloos ogende danser, onderuit gezakt in een fauteuil, weer inspiratie lijkt te krijgen. Zijn bewegingen worden steeds groter.

Voor hem doemt een groot zwart bad op van donkere natte verf die wordt uitgesmeerd over een groot doek. Hij aarzelt. Hij wil erin springen. Even lijkt hij te bang, maar op het moment dat hij zich realiseert dat hij verder niets meer heeft, laat hij zich gecontroleerd voorover vallen, zichzelf hierbij vereeuwigend op een zwart en wit doek. De Kunst is geboren, maar de Kunstenaar heeft er een hoge prijs voor moeten betalen. Na een intens moment van creatie zit hij weer onderuitgezakt in zijn fauteuil, ditmaal over zijn gehele lichaam bevlekt met zwarte verf. Hij lijkt wel een buitenaards wezen.
Terwijl de kunstenaar voor dood ligt, gaat de man in het houthakkersshirt (dat hij onderwijl heeft verwisseld voor een vrolijker kostuum) onvermoeibaar door met het schikken van nog meer bloemen in nog meer vazen rondom hem. Een vraag die zich na het zien van dit stuk opdringt, luidt : Wie is er beter aan toe? De onverstoorbare bloemschikker of de uitgebluste kunstenaar? In een wereld als de onze is chaos ons deel als wij niet duidelijk zelf zeggen wie wij zijn.

3 Comments "

Recensie Theaterfestival Avonduren

februari 18th, 2013



Gezien: zaterdag 9 februari 2013
Plaats: Stadsgehoorzaal Vlaardingen

Wie voor de eerste maal de Stadsgehoorzaal Vlaardingen bezoekt, zal aangenaam verrast zijn door de prachtige locatie. De gevel van het oude pand is intact gebleven, maar wordt tegenwoordig omgeven door een nieuwbouw constructie, waardoor er een bijzondere ruimte is ontstaan, vol gezellige hoekjes en gangetjes. Ideaal festivalterrein dus, omdat je niet weet wat er achter elke hoek schuilt. Een ander opmerkelijk feit is de combinatie van bekende acts – zangeres Ellen Ten Damme en cabaretier Klaas van der Eerder staan na elkaar als hoofdacts in de grote zaal – en nog onbekende acts. Zo treedt bijvoorbeeld standup comedian Roel Meijvis op in De Glazen Foyer voor een dertigtal toehoorders. Hij is een achttienjarige scholier die hard aan de weg timmert, en heel leuk een kwartiertje een publiek aan het luisteren kan houden en aan het lachen krijgt. Voor wie zin heeft om zich even in zijn eigen wereldje terug te trekken, is er de Silent disco. Een uniek concept, waarbij je met je eigen koptelefoon zelf het volume van de muziek kunt regelen. Ideaal voor wie houdt van dansen, maar geen gehoorschade wil oplopen. En nog een voordeel: als je de noodzaak voelt opkomen om een woord te wisselen met je danspartner, hoef je elkaar niet langer (zoals dat vroeger ging) in de de oren te schreeuwen waarbij de boodschap maar hoogst zelden goed begrepen werd, hetgeen kon leiden tot irritatie, verwarring en opgetrokken wenkbrauwen. Nee, nu tik je je danspartner aan, gebaart hem of haar de koptelefoon af te zetten, en je kunt desgewenst op fluistertoon met elkaar een dieptegesprek voeren. Een fantastische uitvinding die onze planeet nog mooier maakt dan ie al is. De techniek wordt steeds meer ook voor live-concerten gebruikt. Ik ben benieuwd.



Voor wie er genoeg van heeft en denkt dat ie ongezien weg kan sluipen richting garderobe en uitgang, heeft het mis. Het lukt je niet om ongezien langs de sprekende bank te komen bij de entree. Dit unieke theaterduo trekt nationaal en internationaal de aandacht met wat eigenlijk een hele simpele act is: Je verft je gezicht, kruipt met je onderlichaam in een daarvoor op maat gemaakte sofa, en doet net of je een sprekend tierlantijntje bent. Er zullen ongetwijfeld vele bekentenissen zijn gedaan op dit rode pluche. Het zijn acts als deze die bijdragen aan de intieme en gezellige sfeer van Theaterfestival Avonduren. En dat slechts voor de zeer schappelijke prijs van 15 euro. Voor wie het onverhoeds toch heeft gemist: volgend jaar is de herkansing. Gewoon gaan dus!

1 Comment "

Ellen Ten Damme – Het regende zon

februari 4th, 2013



Sterke Nederlandstalige songs waarin de goede balans wordt gevonden tussen ontroering, kracht en humor. Van het vurig gezongen Verder, Verder in het refrein van de openingssong, wordt de luisteraar meegevoerd naar het wonderschone Het regende zon. Een song die je met weemoed laat verlangen naar die paar pure momenten in een mensenleven dat je overvallen kunt worden door een betoverend gevoel van perfecte liefde, een sprookje waarin je tegen beter weten in wil blijven geloven, al zijn kortstondigheid ten spijt. De illusie duurt niet langer dan een paar coupletten, maar het verlangen blijft. Melodie en instrumentatie doen geheel recht aan de prachtige tekst van Remco Campert. Voor degenen die last hebben van een post-relatie dip, beluister ‘Je zei (een doodnormaal kloteverhaal)’ en je voelt je opgenomen in een heelal vol troostrijke vertwijfeling. Pas echt muzikaal interessant wordt het met Nog nooit waarin de geheel eigen stem van tekstschrijver Ilja Leonard Pfeiffer onmiskenbaar aanwezig is. Het knappe van de samenwerking tussen Ten Damme en Pfeiffer is dat ze elkaar erg goed aanvullen. Nog nooit is bovendien uiterst bekwaam gearrangeerd en schitterend opgenomen. Sowieso is het opvallend dat de cd zo divers is, iets wat ook al het geval was bij de eerste Nederlandstalige cd van Ten Damme waarvoor Pfeiffer alle teksten schreef. Het absolute hoogtepunt van de cd is de song Niet janken waarin het zo mooi gekozen ‘ik ben stoer en schattig’ uiting geeft aan de moed die de hoofdpersoon zichzelf in probeert te praten, terwijl zij droomt over het stellen van krachtige daden en het spreken van grote woorden, maar tragisch genoeg tot niets in staat is. Een zeer troostrijk album, dat je ook lekker op kunt zetten als je wel vrolijk bent.

Als er dan toch een kritische songwriters noot moet worden geplaatst, moet dat de twee songs in het midden van de cd betreffen waarvoor Ten Damme zelf de teksten leverde. Zowel Ik lach maar jij bent er niet als Iedereen voor iedereen halen zowel lyrisch als muzikaal bij lange na niet het meesterlijke niveau van de rest van het album. De teksten blijven kleven in vage bewoordingen. Desalniettemin een meesterlijk album dat een plaats in de lijst van toekomstige klassiekers verdient.

Ellen Ten Damme is op zaterdag 9 februari te zien in de Stadsgehoorzaal Vlaardingen waar zij met een speciaal voor die avond vervaardigde show te zien zal zijn tijdens het Theater festival Avonduren. Afgaande op de talrijke optredens die zij op de Rotterdamse Parade speelde door de jaren heen, zal ook dit weer een zeer eigen en uiterst interessant optreden worden van een veelzijdige vrouw. Gewoon gaan dus!



Reageren uitgeschakeld